Ik loop in het bos om wat te fotograferen. Echt prachtig weer. Niet te warm of te koud. Best zonnig. Veel schaduw. Geen wind. Ideaal weer om even lekker te jagen en te schieten. Met de camera natuurlijk. Ja, die heb ik natuurlijk altijd bij me.
Ik struin een beetje door de bossen heen en ik nader de brandgang. Er is een bruggetje dat leidt naar een volgend bos. Dat steek ik over en stop halverwege om het beeld te bekijken. Een groene sloot met kroos en waterkers. Meer niet. Niet interessant en ik sla het over.
Achter mij hoor ik ineens een kabaal met veel watergeraas. Aan het geluid te horen is dat wel ver weg. Ik draai mij om en zie in de verte twee eenden wild knokken. Echt wild knokken, vanuit de verte lijkt het of een eend de ander wil verzuipen. Kabaal. Watergesplash. Er omheen zwemt eendenpubliek dat de strijd bekijkt. Het lijken net mensen.
Ik kan het tafereel vanwege de afstand niet goed bekijken en besluit langs het water naderbij te komen en wat foto’s te maken. De eenden spotten mij. Ik heb namelijk een opvallende blauwe smurfenjas aan. Ik ben al op een kilometer afstand te zien. Opvallende kleuren zijn niet slim in de natuur, maar ik heb niks anders.
Daarom maak ik wat foto’s van een afstand. Een foto in de groene automatische stand en een met eigen instellingen. Nadat mijn eerste foto’s binnen zijn kom ik nog wat voorzichtig dichterbij. Helaas, te dichtbij voor de toom. De strijd eindigt abrupt en ze knijpen er tussen uit. Je kan niet alles hebben.
Resultaat
Kijk nu eens naar de foto’s. De eerste foto is met de groene automatische stand genomen waardoor ik de camera het beslissingsrecht gaf. Dat deed ik bewust om vergelijkingsmateriaal te hebben. En de camera sloeg er, zoals verwacht, weer eens een slag naar. Die nam zomaar aan dat de voorgrond wel scherp moest zijn… en dus stelde de camera scherp op de oninteressante voorgrond van ongeveer 5 meter afstand. En de rest niet. Ja, de wegen van de camera zijn mysterieus: waarom doet ie precies dat? Het onderwerp waar het om ging, de knokkende eenden, nou, dat viel dus buiten de boot en kwam onscherp op de foto.
De tweede foto maakte ik met een eigen instelling, de Tv stand, en stelde met autofocus scherp op precies die plek van het circus. Ik nam de regie over en koos zelf de instellingen. En huppetee, daar was de knokpartij, want die ging nog door. Iets beter te zien, zelfs van een afstand, en tenminste scherp.
Dat is het verschil tussen automatisch fotograferen en zelf doen. In de groene automatische stand vertel je de camera “weet je wat, doe jij het maar, want ik heb geen idee waar als die knopjes voor dienen.” Je moet dan maar afwachten wat de camera je voorzet. In een eigen gekozen voorkeuzestand neem je zelf de beslissingen en richt je de camera af naar jouw wensen. En dat is natuurlijk de bedoeling.
Als je een gerecht in de oven zet, vertel je de oven ook niet om er maar een slag naar te slaan en dat je alles best vindt, ook als het gerecht verbrandt.
Het is zo makkelijk om de camera af te richten en jij kan dat ook leren!
Grijp de controle! Jij maakt immers de foto en niet de camera.
Disclaimer
Oh enne… om vragen te voorkomen. Zijn dit écht goede foto’s? Nee, eigenlijk niet. Het onderwerp, die knokpartij in het water, is veel te ver weg en te klein. Er is te veel afleidend gedoe in de rest van de foto, en eerlijk gezegd, je weet ook niet precies waar je naar moet kijken. In die zin keur ik de foto’s af. Alleen maar goed voor een blog over het verschil tussen de groene automatenstand en de eigen keuze. Daar ging het mij in deze blog om. Ik heb wel een mooie uitsnede gemaakt om het onderwerp in het beeld naar voren te halen. Die foto, die uitsnede, staat hierboven. Daar ben ik echt tevreden over.
Wil je meer weten?
Volg dan mijn online cursus basisfotografie. Je leert dan in twee uur om mooiere foto’s te maken, en je verdient de bewondering van jouw vrienden en kennissen. 👀 👍
TIP: download deze PDF in de zijbalk en zoek de kortingscode van 10% voor deze cursus.
