Ik las recent een interessant verhaal over heel oude zwartwitfoto’s die door de tijd onherkenbaar waren aangetast. Het verhaal betrof herstel van compleet vergane foto’s, die gemaakt waren met de allervroegste vorm van fotografie, de Daguerreotypie uit de eerste helft van de 19e eeuw. Volg even die link als je daar meer over wil weten. Ik wacht wel even.

In dit artikel werden oude foto’s getoond, die door verwering onherkenbaar waren aangetast. Echt onherkenbaar. De schimmen uit het verleden waren nauwelijks nog herkenbaar als schimmen. Vergane vlekken, blobs en verkleuringen. Niet wat je met een foto nastreeft. Dat lag natuurlijk aan de primitieve techniek uit die tijd.

Met röntgenscans slaagden de onderzoekers er echter in de afbeeldingen weer terug te halen. De mensen werden weer zichtbaar, maar het blijft onbekend wie die mensen op de foto’s waren, wat ze deden, wanneer de foto’s gemaakt waren.. en toch waren ze gered en weer zichtbaar gemaakt.

Als liefhebber van geschiedenis heb ik mij met dit artikel wel vermaakt in de trein! Onherstelbaar vergane foto’s bleken toch niet zo onherstelbaar vergaan en konden weer hersteld. Deze mensen op de afbeeldingen hadden namen, ze leefden en werkten en lieten zichzelf vereeuwigen met een voor die tijd mysterieus nieuwe techniek, en verdwenen toch in de anonieme mist van het verleden, totdat ze twee eeuwen later weer werden gezien. Dat doet mij wel wat, ja. Ook nu terwijl ik dit schrijf.

En het verhaal bleef rondspoken in mijn hoofd. Mooi dat die foto’s konden worden teruggehaald. Niet supermooi, maar hé, herkenbaar. Duidelijk 19e eeuw. Zwartwit. Ze konden oorspronkelijk niet gereproduceerd worden, want de techniek was niet zover, en ze staan nu tóch digitaal op mijn beeldscherm. En ik vroeg mij af wat je er nog meer mee kon doen.

Kleur

Als aardigheid begon ik op een avondje de foto’s in Photoshop bij te werken en in te kleuren. Gewoon, weer eens wat anders als tijdverdrijf. Ik werkte niet helemaal doordacht en historisch verantwoord. De donkere kleren zullen wel bruin en groen zijn geweest, dacht ik met deze stand van de pet, en de lichte achtergrond was misschien wel geel, en de blanke huid moest ook tot leven komen. En ik merkte dat de onbekende personen weer tot leven kwamen. Ze veranderden van zwartwit portretjes naar poserende mensen, die de tijd namen om stil te zitten voor een foto. Ze zullen ook wel vermogend zijn geweest, want fotografie was toen niet voor iedereen weggelegd. De kleding wijst ook op welgesteldheid, volgens mij.

Maar dit vond ik leuk en dit kwam er uit. Onderstaande foto’s komen uit het artikel en hebben een Creative Commons licentie, op voorwaarde dat het artikel genoemd wordt. Bij deze dan, with kind regards to the authors.

Notification in English:
This blog is referring and making extensive use of this article in Nature that is released under a Creative Commons license, provided mentioning of the article in casu, and referral to its authors.

Of deze dan.

Het is natuurlijk niet ideaal. De beelden komen oorspronkelijk uit de 19e eeuw en dat kan je zien. Kleine fotootjes. Lage resolutie. En het is de eerste keer dat ik dit deed, dus ook bij mij is er ruimte voor groei. Maar hé, die foto’s waren eerst onherkenbaar aangetast en schijnbaar verloren, en nu weer zichtbaar gemaakt. En van een kleurtje voorzien. Ondanks dat kleurtje zit er een authentiek 19e-eeuws gevoel aan.

Weet je dat ik mij met dit resultaat best happy voel?