Ik ben verweesd. Het is een onwezenlijk besef nu wees te zijn.

Dit wordt een persoonlijke blog. Heeft helemaal niets te met werken en zaken te maken. Geen ZZP-gedoe, acquisitie of funneling, DBA of noem maar op, maar meer een soort ventilerende afschrijfblog om even de gedachten te delen en misschien tot rust te komen. Ik weet bij deze – even tellen – zesde zin niet eens waar ik uit kom, maar dat boeit mij ook niet. Ik lees nu ook alles twintig keer door om geen gekke dingen neer te zetten. Dat doe ik wel eens maar die wil ik er hier per se niet in hebben. Niet nu. Niet hier.

Op 28 februari 2016 overleed mijn moeder op 82-jarige leeftijd na een kort ziekbed.

Ik ga geen medische details over haar ziekbed neerzetten. Die gaan niemand iets aan. Wel dat ik tot nu toe altijd er van uit ging dat mijn moeder er altijd was. Het was namelijk nog nooit voorgekomen dat ze er niet meer was. Maar nu.. geen telefoon meer. Geen mail meer. Geen bezoek. Geen verjaardagkaartje.. in december stuurde ik nog een zelfgemaakte Kerst- en nieuwjaarskaart, met een “goed 2016” wens erop. Dat mocht niet zo zijn. Het is wel je moeder die er niet meer is. Mijn vader was al op 15 augustus 1998 gestorven.

Op zondag 28 februari 2016 overleed mijn moeder.

Tien dagen na haar verjaardag. En ineens overspoelt een periode van drukte je. Die maandag al, de volgende dag dus, gesprek met de Dela. De herdenkingsdienst moet immers geregeld worden. Het programma. De muziek. De rouwkaarten. Wie wil iets zeggen? Iets spreken. En wat? En hoelang? Receptie achteraf. Hoeveel mensen komen er? Wat zetten we neer? Geen broodjes. Daar is het tijdstip tussen 15 en 16 uur niet geschikt voor. Kleine snacks en nootjes dus. Mij wordt gevraagd of ik de kist voor de dienst wil sluiten. Dat is goed. De dienst wordt vastgesteld op vrijdagmiddag 4 maart. Ik ga wat zeggen, ook namens mijn broer. Schrijven. Schrappen. Niet te zwaar en te moeilijk maken. Herschrijven. Bijdrage van mijn broer inpassen. Lopende tekst maken. Het moet wel recht doen aan haar leven.
Er worden op uitdrukkelijk verzoek geen foto’s gemaakt tijdens de dienst. In privé maak ik vooraf wel wat foto’s van de gesloten kist. Als herinnering. Ik wil geen foto’s van de open kist met mijn moeder. Dat vind ik onkies, dus alleen de gesloten kist in de rouwkamer. Die foto’s zijn privé en zet ik hier daarom niet neer. Privacy. Daarom zet ik ook geen foto van mijn moeder neer. Niet eens een naam, bedenk ik nu. Ze liet zich graag horen, maar ik weet zeker dat ze niet op het internet hoefde. Dat respecteer ik.
Uiteindelijk sluiten mijn broer en zijn vrouw, mijn nichtje en mijn partner en ik de kist. Dat hoefde ik dus niet alleen te doen.

Mijn moeder had zelf vooraf niet stilgezeten. Ze had alles al gepland en uitgedokterd. Dat deed ze vaak. Plannen en dichttimmeren. Muziek lag vast. Had ze al uitgekozen. Testament was geregeld. Er lagen brieven voor ons klaar. “Pas openen ná mijn overlijden en vóór de notaris” stond erop. Ja, ze was tot het einde scherp. Scherp als een mes. Liet niets aan het toeval over.

Herdenkingsdienst gaat goed. Erg goed zelfs. Juist op een gelegenheid waar geen prestatiedrang moet zijn zetten wij iets moois neer. Ons moeder is trots op ons. Dat weet ik zeker.

Op 6 maart is mijn verjaardag. Op 10 maart die van mijn partner. Goh, we slaan dit jaar maar even over. Misschien later dit jaar nog.

Dan is ook er een huis dat leeg moet. Testament bespreken. Een executeur van buiten erbij. En voortdurend reizen naar Eindhoven. Want daar woonde zij. En overleed zij.
Er moet uitgezocht en beoordeeld worden. Wat gaat weg en wat niet. Een postcodeboek uit 1978(!) kan wel weg. Telefoonboeken ook. Bellen gebeurt toch niet meer. Fotoboeken blijven. Andere spullen met emotionele waarde ook. En de rest moet worden doorgenomen.

Ondertussen ligt mijn eigen werk nagenoeg stil. Netwerken? Sporadisch. Opdrachten? Ook sporadisch. Vandaag wel eentje binnengehaald, en dat is mooi. Er liggen wat opdrachten op de plank, voor als het mooi weer wordt. Ik vertrouw er op dat die doorgaan. Maar het trekken en duwen is door ‘Eindhoven’ even op een lager plan gekomen.
Neemt niet weg dat ik dat alles toch weer aan het opstarten ben. Voor donderdag staat een Open Coffee in De Bilt op de agenda, de Open Coffee in Nieuwegein is vrijdag en de Meetups ben ik ook weer aan het opstarten. Het moet niet zo zijn dat de mensen mij gaan vergeten. Dat is niet de bedoeling. Eens zien of ik dit kwartaal nog iets kan binnenhalen.

Op zondag 28 februari 2016 overleed mijn moeder.

Het is nu maandag 14 maart 2016 als ik dit schrijf. Buiten schijnt de zon en piept de lente met het nieuwe leven naar binnen.
Maar ik ben verweesd. Het is een onwezenlijk besef nu wees te zijn.