Op 4 juli 2013, dus iets van 16 maanden geleden, werd ik overvallen en beroofd door onze lieve en fijne medelanders. Weg dure camera, duur objectief en statief. Ik kreeg daar een gebroken arm, een operatie en een half jaar fysiotherapie voor terug. Wel tegen een flinke prijs natuurlijk: de prijs om dure hardware af te staan kostte mij ook nog eens declarabel € 716,80. Weg hardware. Weg geld.
Dat weet ik zo precies, want er is zoiets als een Schadefonds Geweldsmisdrijven. Dat fonds “geeft aan slachtoffers met ernstig psychisch of fysiek letsel een financiële tegemoetkoming, en erkent daarmee het onrecht dat hen is aangedaan. Zo draagt het Schadefonds bij aan herstel van vertrouwen.” Zo staat dat op hun site.
Ik had daarom een aanvraag tot compensatie van de schade ingediend. Daar zat ik wel een tijd tegen aan te hikken, want het is natuurlijk niet leuk om weer die nare gebeurtenis naar boven te halen. Per slot, en dat heb ik ook in de aanvraag geschreven, heb ik ook een soort van straatfobie ontwikkeld: niet zomaar de straat op, en als je een straat in moet, dan eerst zien of en welk gespuis in donkere kleding en hoodies daar rondzwerft. Maar niet alleen dat. Door die beroving liep ik materiële en psychische schade op, maar ook zodanige financiële schade dat het mij bijna tot een faillissement bracht. Ik wilde dus graag die schade gecompenseerd zien.
In september 2014 dien ik een aanvraag in. Het moest maar gebeuren.
Maandag word ik gebeld door het fonds, dat ze mijn aanvraag afwijzen. Er is namelijk geen causaal verband tussen mijn lichamelijk letsel en de beroving.
“Oh?”
“Ja.”
“Oh, maar als die knullen er niet waren geweest, was mijn camera niet geroofd en was mijn lichamelijk letsel ook niet opgetreden. Ik zou die beslissing nog maar eens heroverwegen.”
“Nee, ik begrijp dat causaal verband wel, maar er is geen juridisch causaal verband. U schrijft dat u misschien ten val bent gebracht en daardoor is het niet zeker.”
Ik sta paf.
“Dank u voor de info. Dag.” Ik hang gewoon op. Ik wacht het antwoord niet eens af.
Later op de avond zegt mijn Marie-Louise dat je dus echt zeker in elkaar geslagen moet worden om de schade vergoed te krijgen. Terwijl de rovers goede sier maakten met mijn eigendommen, zat ik tegen hoge kosten met de sores. Reken maar dat ze buit hebben verkocht, en met dat geld gingen feesten in Noord-Afrikanië. En nu wordt de aanvraag afgewezen want er is geen causaal verband.
Zelf vraag ik mij af wat nu erger is. Gepakt worden door onze lieve medelanders, of gepakt worden door onze overheid. Gepakt worden door onze lieve medelanders én onze overheid is een een-tweetje dat niet overtroffen kan worden.
“Het Schadefonds Geweldsmisdrijven geeft aan slachtoffers met ernstig psychisch of fysiek letsel een financiële tegemoetkoming, en erkent daarmee het onrecht dat hen is aangedaan. Zo draagt het Schadefonds bij aan herstel van vertrouwen.” Dat is niet gelukt.
