“Wat doe je?”, vraagt mijn alter ego. Hij vindt me in de woonkamer over de laptop gebogen.
“Ik maak een korte biografie”, antwoord ik.
“Waarom?”
“Op WadM Hotspot willen ze beeldmakers iets over zichzelf laten vertellen. Vinden ze leuk.”
“Jij ook?”
“Ja, eigenlijk wel”
“En je schrijft iets over jezelf?”
“Ja”
“Wat is er dan zo interessant aan jou?”
“Je stelt wel veel en moeilijke vragen, zeg!”
“Als jij over jezelf wilt vertellen, vind je dat vast niet erg.”
“Nee, dat is ook weer waar.”

Stilte.
Ik ga weer verder met een zin.

“Wat is er dan interessant aan jou?”

Zucht.

“Ehhh… niet zo veel, denk ik. Ik vind me soms wel interessant, maar ik denk dat anderen daar soms anders over denken.”
“Waarom?”
“Ik ben niet zo extreem zoals vaak verwacht in deze maatschappij. Ik doe niet aan tattoos, of house, stappen en de nacht doorhalen is niks voor mij. Eigenlijk ben ik wel een grijze muis.”
“Ja, dat is wel een beetje waar. Vind je dat erg?”
“Mwah, zal de leeftijd wel zijn. Omgekeerd ben ik heel trouw en lief, zegt mijn vriendin.”
“Je hebt een vriendin?”
“Yep. Woont in Purmerend. Laten we het niet over haar hebben, want ze wil liever anoniem blijven.”
“Okee. Purmerend? En jij woont in Utrecht?”
“Ja.”
“Goh”
“Ja, dat is veel treinen. Mag ik nu verder?”

Stilte.

“Hoeveel heb je al?”
“Dit.”
“Niet veel hé?”
“Als ik verder mag schrijven, komt er meer.”

Stilte.

“Ik hoop wel dat er meer komt, want anders ben je echt niet extreem.”
“Nou ik heb wel wat.”
“Oh?”
“Nou, ik kan schrijven dat ik nu fotograaf ben…”
“Dat weten ze al… en je ontwikkelt je daarin, vergeet dat niet. Je bent er nog lang niet.”
“Ja joh, dat klopt..bijdehandtje.. ik haat bijdehandtjes, weet je”
“Ja ja. Maar waarom fotografie?”
“Waarom? Mijn leven is vooral een van vallen en opstaan. Veel banen gehad, die ik nooit lang vasthield, omdat..
“Wat deed je dan allemaal?”
“…ik heb gewerkt bij de belastingdienst, bij een pensioenbureau (dat waren schurken), in de sociale zekerheid, maar ik was geen goeie rekenaar volgens hen, toen kreeg ik een burn-out van zeg 1999 tot 2005, wilde toen iets met schrijven doen, maar ik kwam in de IT terecht. Dat was wel leuk, maar uiteindelijk kwam ik wéér terecht bij schurken, waarna ik in 2010 wéér ziek werd van al het gedoe. Toen besloot ik al om voor mezelf te kiezen, en kreeg ik ook nog eens een diagnose autisme. Dat wilde ik net zeggen voordat je me ruw onderbrak. Sukkel.”
“Nou, dat hoeft ook weer niet hoor. Ik ben per slot je alter ego, dus over wie heb je het eigenlijk?”
“Okee, die geef ik jou.”
“Autisme?”
“Ja.”
“Meen je dat nou?”
“Ja. Het verklaart eigenlijk alles in mijn leven.”
“Vind je dat niet vervelend?”
“Neuh. Er is eigenlijk niks veranderd, hé? Ik hou er nu rekening mee, om niet ergens met een gestrekt been in te vliegen en iedereen tegen me in het harnas te jagen. En verder schaam ik me er niet voor. Sterker, ik heb mezelf gevonden. Ik ben wie ik ben, en dat is goed.”
“Egotripper…”
“Ja, misschien wel. Ik doe een opleiding aan het Utrechts Centrum voor de Kunsten en vorig jaar heb ik een expo gedaan over autisme, stelde niks voor eigenlijk, maar ik kon het een plaatsje geven. Die expo betrof enerzijds een symbolische weergave van autisme, behoorlijk platgetreden paden met doolhoven en donderwolken en zo, maar omdat het over mij ging pootte ik ook een full-frontal van mij aan de muur. Gewoon met de billen bloot. Dat alles heeft daar vier maanden gehangen en niemand had er problemen mee.”
“Meen je dat nou? Dat vond je niet erg?”
“Nee, die tijd is voorbij.”
“Je hebt ineens al heel wat. Maak je mooie foto’s?”
“Soms wel, soms wat minder. Die hou ik tegen of verwijder ik weer. Ik zie wel een opwaartse trend.”

“Laat je beste werk eens zien.”
“Nou, Herfst vond ik wel leuk. Dit was de eerste foto waarin ik anders dacht, niet op de techniek gericht, maar op het verhaal met beeldelementen erin. En van dit werk word ik ook erg gelukkig. Het is trouwens verkocht! Ik beweeg me meer naar de abstractie toe, vind ik. Dat is wel leuk.”
“En dat doe je…waar?”
“Op Werk aan de Muur. Een onlineverkoopsite waar ik sinds maart 2012 geregistreerd ben als Candela Fotografie. En soms verkoop ik wat.”
“Leuk?”
“Ja. Van nature heb ik gevoelige antennes die meteen alarm slaan als ze iets geks signaleren, maar bij WadM..”
“Wie?”
“… WadM. Werk aan de Muur. Moet ik nu echt alles uitleggen? WadM dus, bij WadM blijven ze stil. Het zijn daar natuurlijk mensen die geld willen verdienen, maar ze zijn wel eerlijk en open. Daar hou ik van.”

“Nog meer boeiende dingen in de kast?”
“In de kast? Nee, ik zit niet in de kast. Oh wacht, dat bedoel je niet. Ik nam het weer eens letterlijk. Ach, verder zit ik nu als penningmeester in het bestuur van de Partij voor de Dieren in Utrecht. Dat gaat gewoon goed. Ik werd gevraagd en in april ben ik tijdens de ALV met algemene stemmen echt verkozen. Unaniem zelfs.”
“Tjonge. Jij zit niet stil!”
“Nee. En de week bestaat uit maar 168 uur en ik moet ook nog slapen.”
“Okee, nou ik zal je niet meer lastig vallen. Kan jij doorschrijven.”
“Mmmmm…. ik ben eigenlijk wel klaar.”