Het is nu zaterdag 6 juli 2013, 00.35 uur. Ik tik dit stukje met een vinger, de wijsvinger van de rechterhand. Meer heb ik niet. Want ik ben beroofd van lijf en gezondheid, en van mijn camera. Mijn andere hand is onbruikbaar omdat de linkerbovenarm is gebroken. Gebroken tijdens een beroving in Kanaleneiland, Utrecht op donderdag 4 juli omstreeks 23.00 uur.
Beroving
Op dat tijdstip besloot ik om wat nachtfotografie te doen van de Prins Clausbrug, Dat is de brug die Kanaleneiland met Papendorp verbindt. Die brug wordt altijd mooi verlicht, dus ik wilde dat vastleggen.
Met statief, een Canon 5D Mark 2 en een 24-105 mm objectief positioneer ik me op de hoek van de Churchilllaan en de Rooseveltlaan. Ik richt uit en maak wat testfoto’s. Om de hoek komen twee knullen aanlopen. Ze lijken tenger. Ongeveer twintig jaar. Blokkapsel. Ze lopen achter me langs en houden stil. “Camera” hoor ik zachtjes achter me. Ze lopen door en houden op ongeveer tien meter halt. Ze lijken te bellen. Dat zie ik. Ik ga verder met mijn camera.
Ik hoor geluid achter me. Een van de twee knullen passeert me van dichtbij rechts en trekt mijn aandacht. Tegelijk duikt de andere knul linksachter op en grist de camera met statief mee. Onherkenbaar en geen woord van beiden. Hij zet het op een lopen. “He”, roep ik, en zet de achtervolging in. Maar er gebeurt iets met mijn voeten, iets raars. Ik struikel en knal met de linkerschouder op straat. Later overweeg ik de mogelijkheid dat de andere knul mij pootje lichtte. Per slot bevond hij zich achter me en dus onzichtbaar, en hij had een belang om mijn achtervolging te belemmeren.
Ik krabbel op en ren door. De knul met de camera vliegt de Auriollaan in, en steekt die over. Hij kent de weg en ik zie hem verdwijnen. Met mijn camera. Uit mijn tas lazeren allemaal spullen. Kaartjes, een close-up lens, pennen. Niet belangrijk op het moment. Mijn camera ben ik kwijt! Ik ben beroofd! En mijn schouder slaat alarm.
Nasleep
Er komt een man aangelopen. Marco heet hij, woont in de buurt en hij belt meteen de politie. Die is opvallend snel ter plaatse. Maar behalve wat rondlopen en rondkijken kunnen ze niet veel doen. De dieven zijn natuurlijk allang verdwenen en zitten achter een voordeur de buit te bekijken. De politie neemt aangifte op en adviseert me naar de huisartenpost in Sterrenwijk te gaan, want ze zien dat het pijn doet. Erge pijn. Lijkt gebroken.
Ik besluit eerst naar huis te gaan en de lichamelijke schade te beperken. Eenmaal thuis kom ik nog net uit mijn kleren, maak de boel schoon en ontdek dat ik echt naar de huisartsenpost moet. Overal schaafwonden en bloed, en een kloppende schouder die er raar uitziet Maar een auto heb ik niet, en als ik die wel had was het onverantwoord om te rijden. Bus? Rijdt niet meer.
Ik besluit collega bestuurslid Saskia van de partij te bellen. Het is dan inmiddels 00.35 in de nacht. Ze is bereid mij met de auto naar de huisartsenpost te brengen.Tegen 01.15 uur zijn we daar. Foto. Nog een foto. Ja, de arm is gebroken, net onder de schouderkom. Niet alleen dat, ook een pees die je gebruikt om je arm te spreiden, is gescheurd. Dat moet zich herstellen en dat alles kan wel vier, vijf, zes weken duren. Ik krijg een sling om gebonden, een soort houder om de nek waar de hand in verdwijnt. Die hand moet namelijk hoger dan de elleboog worden gehouden, zodat de twee gebroken botstukken door de zwaartekracht recht tegenover elkaar staan en goed kunnen helen. Dat is de theorie. Over een week is er een eerste controle en als de sling niet heeft ‘gepakt’ moet er misschien geopereerd worden. Ik krijg ook nog joechei een tetanusprik. Rond 03.00 zijn we klaar.
De volgende dag
Die nacht heb ik natuurlijk niet kunnen slapen. Pas om 08.10 sliep ik een beetje om tegen 11.30 weer wakker te zijn. Ik heb een duidelijke instructie gekregen om zittend te slapen. Zittend, zodat de zwaartekracht zijn werk kan blijven doen en opdat ik niet op mijn zij ga draaien. Heb je wel eens zittend geslapen? Moet je eens doen. Onze bedden zijn niet voor niets twee meter lang.
Bovendien maalt de overval door mijn hoofd. Steeds weer die beelden. Hoe is het gegaan? Zou ik het hebben kunnen voorkomen? Ze waren met zijn tweeën. En die gasten hebben ook wel eens wapens bij zich. Het was natuurlijk stom van mij om alleen met duur materiaal op een verlaten plek in Kanaleneiland te gaan staan. Maar je moet toch gewoon op straat kunnen zijn, waar en wanneer je maar wilt zonder dat gespuis je eigendommen afhandig maakt?
Boos
“Let’s clean up the ghetto” zongen de Philadelphia All Stars in 1977. Dat nummer ging over het recht van vrouwen om op straat te mogen zijn zonder lastig gevallen te worden. “Let’s clean up the ghetto”. Dat recht moet voor iedereen gelden. Weg met dat gespuis! Weg met die steeldieven! Weg met de aso’s! “Let’s clean up the ghetto” Breng moraal en ethiek weer terug in de hoofden van de mensen waar het hoort. “Let’s clean up the ghetto”.
Maar dat brengt mijn camera niet terug. Ik ben beroofd en cameraloos. Ik kan geen productie maken, behalve dan met de leftovers die nog op mijn harde schijf verblijven. Voorlopig kan ik geen foto’s maken, niet zolang die schouder niet hersteld is. Ik kan wat prutten met materiaal dat ik nog heb liggen. Projecten kan ik verder uitwerken. Er staat een boek in de steigers. Daar kan ik aan werken.
Ik baal. Ik ben boos. Verdrietig. En moe.
Het is nu 01.45 uur. Dit alles is geschreven met een vinger en ruim 70 minuten. Over een tekst als deze doe ik normaal 20 minuten.
16 gedachten over “Beroofd van lijf en gezondheid, en mijn camera”
jeetje jan blijf het nog steeds een vreselijk verhaal vinden…zo erg voor je.
hoop dat je schouder herstelt zonder operatie, dit is zo al erg genoeg. ik hoop ook dat ze die gasten vinden maar dat zal wel ijdele hoop zijn.
goed dat je het van je af probeert te schrijven, dat helpt zeggen ze..
heel veel sterkte
groetjes
nancy
Wat zal je jezelf ellendig voelen van deze gebeurtenis. Ik hoop voor je dat je weer snel opgeknapt bent en weer materiaal hebt om verder te kunnen fotograferen. Als je serienummers van body en lens hebt kan je misschien dit aan Canon Nederland doorgeven. Mag ook aan mij door mailen dan houdt ik het ook in de gaten en licht bevriende fotografen in.
Sterkte en groet,
Cornelius Fontaine
Hallo Jan,
wij kennen elkaar alleen van facebook en ik waardeer je foto’s zeer. Wat vreselijk wat jou is overkomen.. Als fysiotherapeut weet ik wat het betekent , een sub-capitale humerus fractuur en het is bijzonder lastig om de eerste zes weken te ondergaan. Maar wees geduldig. Heb je niet de instructie gekregen om al snel in de sling wat te oefenen. Gebruik in ieder geval je hand regelmatig, gebruik je vingers en vraag eventueel als je volgende week naar de controle gaat om een verwijzing voor de fysiotherapeut. Met gerichte oefeningen vanaf het begin kan heel wat stijfheid later worden voorkomen.
Dit kan ieder van ons gebeuren en het is vreselijk dat in deze tijd dat dus eigenlijk niet meer kan. Toch hoop ik dat je je liefde voor het fotograferen niet kwijtraakt. Heel veel sterkte de komende weken.
Zelf ben ik nu even uit de lucht. Daarna hoop ik weer even wat van je te horen.
Hartelijke groet,
Peter van Mierlo
Jeetje Jan wat een belevenis vreselijk toch! ik hoop dat je er in gezondheid weer snel bovenop bent,
daders oppakken zit er niet in , die vinden ze nooit meer terug wel hoop ik dat jouw materiaal goed verzekerd was? dan kun je daar weer mee aan de slag als je arm genezen is, als je er geestelijk ook maar goed mee om kunt gaan….echt Jan dit is voor ons allemaal toch een heel grote angst, ik ben wel blij dat je het een beetje van je af hebt kunnen schrijven en weet dat er mensen zijn die je zullen steunen.
Heel veel sterkte Jan!!
Dank jullie wel voor jullie bemoedigende woorden. Ik ben net wakker (ja ik heb goed geslapen!) en lees ze. Peter, dank voor de tips. Ik zal vragen naar een fysiotherapeut. Cornelius, ik heb de serienummers, die staan op de doos, mrr ik weet niet wat Canon daarmee zou moeten. Meer iets voor de politie. El, ik ga de komende week aan de slag met de verzekering. Daar heb ik niet zo vertrouwen in: ik verwacht dat ze een loophole zullen zoeken en vinden om de schade uit te sluiten. Afwachten.
Dag Jan,
Wat een vreselijke ervaring! Ik durf mijn camera zelfs overdag niet zichtbaar mee te dragen als ik op stap ga,
alleen bij ons in de buurt kan dat nog “redelijk veilig.” In de trein neem ik ook geen fototas mee, maar een gewone boodschappentas
want je kostbare spullen, en daarmee de eigenaar, zijn nergens veilig.
Het is gewoon te erg voor woorden!
Ik hoop dat je voorspoedig geneest.
EEn camera is te vervangen, maar je leven niet.
Heel veel sterkte gewenst,
Met vr. groet, GerdaH
Een goed en duidelijk verhaal weer Jan waar ik erg van onder de indruk ben, wat een ellende maak je dan mee zeg. En ook nog een pees gescheurd, dat zal ook wel voor veel pijn zorgen. En dan zittend slapen, daar moet ik al helemaal niet aan denken. Je zult ook wel veel denken van: “Had ik maar dit of had ik maar dat gedaan”, maar dit is niet jouw fout, dit is de fout van de maatschappij, die veel te lang deze jongeren hun gang heeft laten gaan. Ik hoop dat je snel geneest en dat de verzekering toch nog iets van de geleden materiële schade dekt. Laat het je echter niet weerhouden om gewoon weer te gaan fotograferen straks,desnoods met wat pepperspray op zak, anders hebben die schoften nog gewonnen ook.
Sterkte en een snel herstel gewenst, Irene
Dank jullie wel Gerda en Irene. Aanstaande donderdag is de eerste controle. Ik hoop dat die goed uitpakt en dat ik snellll van dit gedoe af ben. En in de tussentijd werk ik wel als het kan: ik ontwikkel nu plannen waarvan er een toch heel snel gerealiseerd kan worden.
Jeetje Jan, ik had het van de week al op Facebook gelezen, maar ik blijf er van onder de indruk.
Niet alleen lichamelijk en materieel heb je schade, maar ook psychisch zal het een behoorlijke impact op je hebben denk ik,
en net wat Irene al zegt, laat het je niet weerhouden om gewoon weer te gaan fotograferen straks, zulke dingen zijn zeker niet je eigen schuld, dus ga jezelf geen verwijten maken….aan ‘had ik maar’ heb je echt niks, dat belemmerd je alleen maar.
Heel veel sterkte Jan.
Hoi Yanieck, ja het heeft een impact. Eergisteren naar de stad geweest voor een nieuwe laptop. Ja, ik had € 3000 vrijgemaakt voor een nieuwe camera, maar binnen die begroting was nog ruimte voor een nieuwe zakelijke laptop. Ik kreeg de kriebels van het sjouwen met een laptop tussen al die mensen. Ik wilde echt heel graag naar huis, niemand zien. Lichamelijk, de binnenkant van mijn kapotte linkerbovenarm is nu diepzwart geworden. De arm kan ik nog steeds niet bewegen.
Hoi Jan,
Op de Open Coffee net hoorde ik van je verhaal en lees net deze log, wat een verhaal man, schrikken zeg, ook voor mij om dit te lezen en te zien dat het gewoon gebeurt.
Ik wens je alle goeds en snel herstel.
Rob
(Ondernemen met een Lach)
Dank je wel Rob! Ik blijf lachen, maar het lachen valt me soms moeilijk nu.
Sterkte met je herstel Jan. Ik hoop dat ondanks alles dit je plezier in fotografie niet heeft bedorven.
Ik hoop dat je spoedig mag herstellen en dat er geen blijvende schade is ontstaan. Ik wens je veel sterkte.
Gert
Dank je wel Gert. Het gaat nu weer beter, de trein staat weer op de rails en gaat weer lagzaam rijden. Duurt nog wel een tijd, maar het ergste is nu wel voorbij.
Hallo,
Inmiddels zal je wel hersteld zijn . Verschrikkelijk wat je overkomen is. Ben nu 61 jaar
en ga een oude hobby, fotografie, nieuw leven inblazen. Als jonge knaap van 17/18 jaar fotografeerde ik, meestal samen met een vriend, regelmatig ‘s nachts. Treinen, trams en lichten van auto’s waren favoriet. Nooit hebben we enige terughoudendheid gehad met betrekking tot veiligheid. Ach, we waren jong en ik maak mijzelf wijs dat het er toen nog niet zo hard aan toeging op straat.
Ik kom op dit blog terecht toen ik op internet peilde of er ‘snachts mensen beroofd zijn tijdens nachtfotografie. En natuurlijk is dat het geval. Nu ik de hobby weer serieus ga oppakken ga ik ook weer bij duisternis fotograferen……………maar dat kan m.i. niet meer zo onbevangen als toen.
Ik denk erover om via een club mensen te vinden om samen op pad te gaan. Geen garantie maar als je alleen gaat en geconcentreerd bezig wil zijn kun je niet ook je omgeving in de gaten houden laat staan rottigheid voorkomen. Nu, dat heeft u ervaren. Ik hoop dat je het te boven bent en een manier hebt gevonden om ook weer ‘s nachts op pad te kunnen.
M.vr.gr.
Henk de Bes
i
ja, ik ben er weer bovenop, Henk. Dank je wel voor de wensen. In het eerste jaar na de beroving had ik een echt straatfobie ontwikkeld. Ik wilde niet meer in het donker de straat op, want je weet nooit wie je tegen kan komen. Uiteindelijk besefte ik dat je zoiets niet kan volhouden. Ooit zal je een keer door het donker ergens heen moeten gaan, en in de winter is het nu eenmaal lang donker. Dus ik leerde mij weer voorzichtig op straat te gaan.
Ik heb sindsdien wel voorzorgsmaatregelen genomen. Zo zal ik hier in Kanaleneiland nooit, maar ook echt nooit meer zichtbaar met een camera rondlopen. In de stad met veel mensen wel, maar als ik alleen ben niet. Verder kijk ik standaard eerst de straat in of er geen gespuis rondloopt en anders neem ik een andere route.. Een vlerk alleen is geen gevaar – dan durven ze niet – maar als ze met twee of meer zijn, is het uitkijken. Laf hé?
Ja, het is erg veranderd sinds de jaren 70. In die tijd had je ook wel eens hommeles, maar dan westers hommeles. Dan had je wel eens ruzie of een knokpartij en dat was het over en uit. In mijn visie nogal onschuldig. Nu word je in het ergste geval met een groepje besprongen, krijg je een mes op de keel terwijl je toegesist wordt tijdens het uitschudden. En anders gaan ze je invalide kopschoppen. Ja, het is heel erg veel slechter geworden en ik wens soms een keiharde aanpak van die gasten. Want die ontsporing moet een halt worden toegeroepen.
Heel goed dat je de fotografie weer gaat oppakken. Het is bevredigend om mooie dingen te kunnen maken. Doe het inderdaad wel in een groep, en dan samen op pad, om het gespuis op afstand te houden. Zo was ik laatst weer op het Amsterdam Light Festival. Daar heb ik een blog over geschreven, en via het menu kan je die blog snel vinden.. Adressen plakken kan hier namelijk niet merk ik. Dat was dus Amsterdam en in het donker, maar wel met een massa fotografen om je heen zodat je ondanks de nacht veilig was.
Dat is mijn oplossing: nooit alleen zijn. Altijd onder dekking van anderen.
Succes!