Het inkleuren van geschiedenis

Ik las recent een interessant verhaal over heel oude zwartwitfoto’s die door de tijd onherkenbaar waren aangetast. Het verhaal betrof herstel van compleet vergane foto’s, die gemaakt waren met de allervroegste vorm van fotografie, de Daguerreotypie uit de eerste helft van de 19e eeuw. Volg even die link als je daar meer over wil weten. Ik wacht wel even. In dit artikel werden oude foto’s getoond, die door verwering onherkenbaar waren aangetast. Echt onherkenbaar. De schimmen uit het verleden waren nauwelijks nog herkenbaar als schimmen. Vergane vlekken, blobs en verkleuringen. Niet wat je met een foto nastreeft. Dat lag natuurlijk […]

Lees verder

Francesca Woodman (2)

In mijn vorige post vertelde ik over mijn bewondering voor Francesca Woodman. Zij ging gewoon haar eigen weg en deed haar dingen, voornamelijk in haar eentje. Ze was nogal gesloten en legde moeilijk contact met anderen, dus wat is er makkelijker dan zelf maar voor de camera te staan. “Ik ben altijd beschikbaar”, zei ze. Nu lees ik op internet dat er om haar een cult-following is ontstaan, met fotografen die de dezelfde intensiteit in haar werk willen benaderen. Dat leek me wel wat. Deze foto’s zijn er gisteren uit voortgekomen.

Lees verder

Francesca Woodman

Ze was niet gek. Wel excentriek met een stel bijzondere trekjes. Ik ontdekte Francesca Woodman toen Avro’s Close-up op 10 april 2012 een documentaire over deze fotografe en haar korte carrière uitzond. Ik was meteen geïntrigeerd door deze …. verschijning, ja dat zeg ik wel goed. Ik zeg bewust verschijning, want haar fotowerk omvat vooral zichzelf in alle standen, maar soms ook weer niet, of deels, of vaag door bewegingsonscherpte.Er zit vaak een twist in haar werken.

Lees verder