Categorie: Fotografie

fotografie en alles er om heen

Het inkleuren van geschiedenis

Geef een reactie

Ik las recent een interessant verhaal over heel oude zwartwitfoto’s die door de tijd onherkenbaar waren aangetast. Het verhaal betrof herstel van compleet vergane foto’s, die gemaakt waren met de allervroegste vorm van fotografie, de Daguerreotypie uit de eerste helft van de 19e eeuw. Volg even die link als je daar meer over wil weten. Ik wacht wel even.

In dit artikel werden oude foto’s getoond, die door verwering onherkenbaar waren aangetast. Echt onherkenbaar. De schimmen uit het verleden waren nauwelijks nog herkenbaar als schimmen. Vergane vlekken, blobs en verkleuringen. Niet wat je met een foto nastreeft. Dat lag natuurlijk aan de primitieve techniek uit die tijd.

Met röntgenscans slaagden de onderzoekers er echter in de afbeeldingen weer terug te halen. De mensen werden weer zichtbaar, maar het blijft onbekend wie die mensen op de foto’s waren, wat ze deden, wanneer de foto’s gemaakt waren.. en toch waren ze gered en weer zichtbaar gemaakt.

Als liefhebber van geschiedenis heb ik mij met dit artikel wel vermaakt in de trein! Onherstelbaar vergane foto’s bleken toch niet zo onherstelbaar vergaan en konden weer hersteld. Deze mensen op de afbeeldingen hadden namen, ze leefden en werkten en lieten zichzelf vereeuwigen met een voor die tijd mysterieus nieuwe techniek, en verdwenen toch in de anonieme mist van het verleden, totdat ze twee eeuwen later weer werden gezien. Dat doet mij wel wat, ja. Ook nu terwijl ik dit schrijf.

En het verhaal bleef rondspoken in mijn hoofd. Mooi dat die foto’s konden worden teruggehaald. Niet supermooi, maar hé, herkenbaar. Duidelijk 19e eeuw. Zwartwit. Ze konden oorspronkelijk niet gereproduceerd worden, want de techniek was niet zover, en ze staan nu tóch digitaal op mijn beeldscherm. En ik vroeg mij af wat je er nog meer mee kon doen.

Kleur

Als aardigheid begon ik op een avondje de foto’s in Photoshop bij te werken en in te kleuren. Gewoon, weer eens wat anders als tijdverdrijf. Ik werkte niet helemaal doordacht en historisch verantwoord. De donkere kleren zullen wel bruin en groen zijn geweest, dacht ik met deze stand van de pet, en de lichte achtergrond was misschien wel geel, en de blanke huid moest ook tot leven komen. En ik merkte dat de onbekende personen weer tot leven kwamen. Ze veranderden van zwartwit portretjes naar poserende mensen, die de tijd namen om stil te zitten voor een foto. Ze zullen ook wel vermogend zijn geweest, want fotografie was toen niet voor iedereen weggelegd. De kleding wijst ook op welgesteldheid, volgens mij.

Maar dit vond ik leuk en dit kwam er uit. Onderstaande foto’s komen uit het artikel en hebben een Creative Commons licentie, op voorwaarde dat het artikel genoemd wordt. Bij deze dan, with kind regards to the authors.

Notification in English:
This blog is referring and making extensive use of this article in Nature that is released under a Creative Commons license, provided mentioning of the article in casu, and referral to its authors.

Schuif de slider om te vergelijken

Of deze dan.

Schuif de slider om te vergelijken

Het is natuurlijk niet ideaal. De beelden komen oorspronkelijk uit de 19e eeuw en dat kan je zien. Kleine fotootjes. Lage resolutie. En het is de eerste keer dat ik dit deed, dus ook bij mij is er ruimte voor groei. Maar hé, die foto’s waren eerst onherkenbaar aangetast en schijnbaar verloren, en nu weer zichtbaar gemaakt. En van een kleurtje voorzien. Ondanks dat kleurtje zit er een authentiek 19e-eeuws gevoel aan.

Weet je dat ik mij met dit resultaat best happy voel?

De grenzen van het auteursrecht

Geef een reactie

Het is een belangrijke regel dat je voor elk werk dat je maakt, elke creatie, automatisch auteursrecht verkrijgt. Hoef je niets voor te doen. Geen registratie of iets anders. Gebeurt geheel automatisch. Je verzint iets, je ontwikkelt het en maakt het tot iets tastbaars en huppetee, daar is het auteursrecht. Dat is goed! Als je iets creëert heb je daar tijd en energie in gestoken, en dan wil je niet dat een ander daarmee aan de haal gaat.

Jouw creatie. Jouw werk. Jouw eigendom.
En een ander moet daar van af blijven, tenzij jij aan die ander vooraf toestemming geeft om er aan te zitten.

Nou, zo zwart-wit is het nu ook weer niet. Auteursrecht is niet het ezeltje van de Efteling dat voor elk muntje dat je er in stopt een chocomunt uitpoept. Het ligt iets genuanceerder.

Laat ik eerst even kijken naar wat de auteurswet in artikel 1 schrijft.

“Artikel 1

Het auteursrecht is het uitsluitend recht van den maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of van diens rechtverkrijgenden, om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen, bij de wet gesteld. “

 

Dat lijkt mij wel duidelijk. Dit artikel geeft de maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of  van diens rechtverkrijgenden het exclusieve recht te beslissen over verveelvuldiging en openbaarmaking van dat werk.

Duidelijk toch?
Maak iets -> auteursrecht
Maak een boel -> boel auteursrechten

Vergeet het maar!

In het arrest Van Dale/Romme (HR 4 januari 1991, NJ 1991/608) bepaalde de Hoge Raad namelijk dat een werk alleen auteursrecht kan hebben als dit aan twee voorwaarden voldoet:

  • het heeft een eigen oorspronkelijk karakter
  • met een persoonlijk stempel van de maker

Lees even de Wiki voor de achtergronden van dit arrest, want knippen en plakken is letterlijk ook niet mijn ding (duh, het is Wikipedia en vrij, maar toch…).

Betekenis van het arrest

Het betekent dus dat jouw werk voldoende origineel, oorspronkelijk en creatief moet zijn om auteursrecht op uit te oefenen. Lukraak kopiëren van een bestaand werk is er niet bij. Er moet een substantiële eigen inbreng zijn van de maker om het werk genoeg te laten verschillen van eerder werk. Je mag niet na-apen. Je moet echt iets verzinnen en toevoegen. Er wordt iets van je gevraagd.
Bovendien moet de hand van de maker duidelijk aanwezig zijn. Bovenstaande foto is uiteraard niet door mij gemaakt, maar door mijn vriendin. Ik neem juist deze foto omdat ik juist niet degene was die op het knopje drukte. Het auteursrecht zou dus bij haar liggen. Ik had wel de hele setting vooraf bedacht en verzonnen en haar voordien duidelijk geïnstrueerd hoe zij deze foto moest maken: smartphone horizontaal houden, horizon zoveel mogelijk op eenderde houden, mij ook op 1/3 van de rechterkant houden, en pas drukken wanneer de waterlijn zich voor mij bevond (dus achter mij in het perspectief van de camera). Haar inbreng was enkel op het goede moment het scherm aanraken.. en dat moest ook een paar keer over. In deze setting ligt het auteursrecht dan ook bij mij  (Art.6 Auteurswet (en toevallig ook het portretrecht)).

Consequentie

De consequentie is dus dat een werk zich echt moet onderscheiden van andere werken. Niet totaal, want kleine toevallige overeenkomsten zijn nog aanvaardbaar, maar er moet een overwegende creatieve arbeid aan ten grondslag liggen om een werk oorspronkelijk en origineel te maken voor auteursrechtelijke bescherming.

En anders is het doeidoei met je auteursrecht voor je creatie en kunnen anderen aan je poort komen rammelen wegens auteursrechtenschendingen.

Wat is de regel van derden?

Geef een reactie

De maan en een onweerscomplex. Klik voor groot.

Je zal vast wel eens van de regel van derden gehoord hebben. De regel van derden is een compositieregel die al eeuwen lang wordt toegepast om het onderwerp in een beeld meer te benadrukken en het beeld mooier te maken. Het wordt ook wel de gulden regel genoemd, maar die benaming vind ik wat vager en normatief, en als je heel precies meet ook iets anders: de lijnen liggen in de gulden regel iets anders. Regel van derden zegt gewoon dat je je onderwerpen beter op eenderde van de rand moet zetten.
Let er maar eens op. In schilderijen, tekeningen, foto’s, ook op televisie zie je de regel steeds weer terugkomen. Bewust of onbewust… blijkbaar is de regel van derden nodig om een beeld aantrekkelijker te maken. Je ziet zelden een afbeelding waarin het onderwerp pal in het midden staat, of waarin de horizon in het midden geplaatst is.

En ik weet zeker dat jij tijdens het foto’s maken daar ook, misschien zelfs wel onbewust, met de regel van derden rekening houdt. Het oog wil tenslotte ook wat.

Wat is dan de regel van derden?

Heel eenvoudig.
De regel van derden is een compositieregel die de afbeelding in negen gelijke vakken verdeelt met twee evenwijdige horizontale lijnen en twee evenwijdige verticale lijnen. Plaats je het onderwerp van de afbeelding vervolgens op of vlak in de buurt van een snijpunt, dan wint de afbeelding als geheel aan kracht. De kijker vindt de afbeelding dan vaak mooier.

Voorbeeld

Als voorbeeld toon ik bovenstaande afbeelding, die ik samenstelde uit twee foto’s. Een foto kwam uit een serie uit juli 2017 van een onweerscomplex dat boven Nieuwegein hing, en de maan kwam uit een serie uit april 2018. Beide foto’s lagen hier ongebruikt en ik was een beetje met ze aan het spelen om daar iets spannends van te maken. Ik had er verder geen vooropgezet plan mee. Sterker nog: het doel was om mij meer bekend te maken met lagen en laagbedekkingen in Photoshop, en het streven was om de maan geloofwaardig achter de wolken te plaatsen. Een maan voor de wolken kan natuurlijk niet, en met de juiste laagbedekking kan je de wolken van de ene foto voor de maan van de andere foto plaatsen. Nee, ik weet ook niet hoe dat technisch werkt, maar het kan. De exacte handelingen en workflow laat ik ook even voor wat ze zijn, en bovenstaand werk kwam er uit.

 

Als ik nu de regel van derden zichtbaar over de afbeelding leg, dan zie je dat ik in het proces de maan ongeveer op het linker snijpunt heb gelegd. Dat deed ik niet echt bewust, hoewel het wel door mijn gedachten speelde, maar ik legde de maan daar neer toen ik vond dat dat wel mooi stond. Het onderwerp staat mooi linksboven, er zijn wat wolken links en rechts… het klopt gewoon.

 

 

 

 

Stel je nu eens voor dat ik de maan een stukje had opgeschoven, zo meer naar de rand, omdat ik die wolken links van de maan maar overbodig vond. Die wolken sneed ik dan weg. Weg ermee. Dan kreeg je dit beeld. Ik hoop dat je het met mij eens bent dat dit er niet uitziet. De balans is weg. Blijkbaar zijn de wolken ineens het onderwerp. En de maan komt daar een beetje per vergissing om de rand heen piepen, waardoor het beeld door het gewicht (voor mijn gevoel) naar linksonder gaat kantelen. Je ziet ook dat de maan niet op het snijpunt valt. En dan “klopt” het beeld niet. Wat doet die maan daar?

 

 

 

Nu zie je nog die snijpunten die ik er voor het gemak heb bijgeplaatst. Maar ook zonder snijpunten blijf je voelen dat er iets aan de hand is. Het “klopt” niet. Het beeld kiept.

 

 

 

 

 

 

 

Hoewel de regel van derden hier niet precies gevolgd is, werkt de foto toch voor mij. Klik voor groot!

En dat is in essentie de regel van derden: Plaats het onderwerp op de snijpunten van de lijnen en dan ben je al een heel eind. Maar niet alleen dat. De horizon kan je het beste uitlijnen op ongeveer eenderde van de bovenrand als je de voorgrond wilt benadrukken, of juist weer op ongeveer eenderde van de onderrand als je de lucht mooi vindt en die wilt benadrukken. Plaats de horizon liefst niet in het midden, want dat versaait de foto.

De regel van derden is een hulpmiddel om je foto beter uit te lijnen en sterker te maken. Maar voel je zeker niet gedwongen om daar koste wat kost aan te voldoen.. als de foto werkt, dan is het goed.

 

Wilt u meer weten over fotografie? Volg dan eens een workshop!

Ouder spul

Geef een reactie

Als je met fotografie wilt beginnen, of je wilt uitbreiden, hoef je niet per se naar de nieuwwinkel te rennen om een nieuw toestel te kopen tegen nieuwe prijzen. Doe ik ook niet meer. Als het even kan koop ik tegenwoordig alleen maar ouder spul. Oudere hardware dus. Ik geef het gewoon toe. En dat is niet omdat ik zo armlastig ben dat ik geen nieuwe hardware kan veroorloven (wel hoor), maar ik vind dat ouder en tweedehands hardware dat verder normaal en goed functioneert, een tweede leven verdient en niet zomaar op de afvalberg moet verdwijnen. Een ideëel motief dus: Ik ben een groot voorstander van de circulaire economie. Hergebruik dus. Niet vervangen en weg mieteren, maar opnieuw inzetten. Het was ooit toch goed werkend spul? Als er geen gekke dingen mee is gebeurd, is het nu ook goed werkend spul.

En als je nieuwe hardware koopt is het over een of twee jaar ook een of twee jaar ouder. Maar je betaalt je wel scheel aan de nieuwprijs. Mijn 5D Mark 2 blijf ik gewoon houden en gebruiken, en mijn Nikon D3100 verlaat mijn huis ook niet. Goed spul. Wel op leeftijd. Maar goed spul.

Ik durf zelfs wel te zeggen dat ik er dol op ben. Het werkt goed en het kost een fractie van de winkelprijs, dus ik ben een dief van mijn eigen portemonnee als een winkel mij laat bloeden voor iets wat ik elders veel goedkoper kan krijgen. Maar het moet wel schoon zijn en het moet goed werken. Dat vereist een strengere selectie.

Als ik even nakijk wat ik ooit in de “ramsj” heb aangeschaft, is dat een 300 mm objectief in 2014, toen even niets en in 2017 twee Canon Speedlite 430 EX flitsers, twee Canon EF 50 mm f/1.8 objectieven, een schoonmaaksetje, en een Canon EF 28-80 mm f/3.5 kitlens. Die laatste vond ik op een rommelmarkt voor het luttele bedrag van 15 euro. Vijftien euro ja. Dat was dus het objectief, met een UV filter en lensdop.

Rommelmarkten

Nu laat ik objectieven op rommelmarkten altijd liggen. Ik kijk er niet eens naar, vanwege de onoordeelkundige behandeling die ze doorgaans hebben ondergaan. Ik vraag mij ook af wat er met die objectieven gebeurt. Liggen ze eerst jarenlang in een doos op zolder stof te vangen voordat ze meegegeven worden? Worden ze steeds weer in een doos gesmeten voor een volgende display op een andere markt? Je kunt er in elk geval geen foto’s mee maken. Er zit meestal een lading stof op het glaswerk. Ze staan ook gewoon rechtop op de kraam, soms met de front omhoog, soms met de kont. Er zitten soms krassen op. De buitenkant ziet er soms ook niet florissant uit. Rommelmarkten en objectieven is een eurokwijtraaksysteem waar niemand wijzer van wordt, behalve dan de kraamhouder die de argeloze bezoeker wat grijpstuivers afhandig maakt. NMP. Niet Mijn Probleem. Ik laat ze gewoon liggen. Overigens was ik op een rommelmarkt om lensdoppen te zoeken. Die vond ik ook wel maar de onverlate verkoper wilde mij daarvoor 2 euro per stuk laten bloeden en ik had 20 of 50 cent(!) per stuk in gedachten. Doorgelopen dus.

Een Canon EF 28-80 mm f/3.5. Niet wereldschokkend, maar schoon en met UV filter voor 15 euro op een rommelmarkt… mja okee, leuk voor de heb.

Maar dit objectiefje was anders. Het stond rechtop en er zat een lensdop op. Daaronder zat schoon glaswerk. De mount, de kont dus, had geen dop, maar was eveneens schoon. Het objectief was voorzien van autofocus en manuele focus, en bij het draaien hoorde en voelde ik niets wat duidde op frictie en defecten. Vijftien euro…. Twijfel of ik mijn principe zou laten varen. Ik heb hem aangeschaft als aardig hebbedingetje voor locaties, waar ik niet met al te duur spul wil rondstappen.

Is de Canon EF 28-80 mm f/3.5 een goed objectief? Gaat wel. Het was ooit een kitlens die meegeleverd wordt met een body. Verwacht er dus geen wonderen van. Simpel dingetje, die ik in privé heb gekocht en ook in privé zal gebruiken, want voor zakelijke opdrachten is het “te weinig”. Ik wil niet dat mijn klanten mij met dat dingetje aan de slag zien. Dat dan weer niet,  haha 🙂

 

Wees kritisch

Maar wil je eens iets met fotografie gaan doen, of je wilt uitbreiden, en je wilt niet te veel betalen, laat je licht dan eens schijnen op de occasions en de tweedehandsjes. En wees kritisch. Fotowinkels hebben in de loop van het voorjaar steeds meer occasions in de aanbieding: mensen willen op vakantie, gaan boeken en hé, zullen we ook een nieuwe camera kopen? En de goede oudere wordt dan ingeruild…. terwijl er niks mis mee is.  Sommige winkels hebben hele vitrines met occasions staan, met alle merken en types, body’s, flitsers, objectieven, statieven, filters, en wat al niet meer. Door eerdere gebruikers vervangen en klaar voor hergebruik. Als ik in een winkel ben, kijk ik altijd of een een occasionvitrine is, en zo ja, wat daar dan in staat.

Kijk anders ook online: Cameranu.nl heeft doorgaans een ruime collectie, net als Kamera-express.nl, of Cameraland.nl, Calumet, Konijnenberg.  Een snelle Google levert een berg online winkels op waar je goedkoop met garantie kunt shoppen. Alle bestellingen worden doorgaans de volgende werkdag aan huis geleverd.

Daar haal ik mijn spulletjes ook vandaan. Goedkoop en goed hergebruik. Zonder gedoe.

Over de brug

Geef een reactie

 

Als je als fotograaf gebruik gaat maken van Adobe Creative Cloud Suite kom je waarschijnlijk terecht in een heel ander milieu dan je gewend was. Dat was tenminste mijn ervaring. Tot aan 2017 maakte ik gebruik van Photoshop Elements 10. Ja, dat is wel een heel oude versie, maar ik kon er nog mee werken, hoewel ik steeds meer tegen de grenzen van mijn mogelijkheden aanliep – Ik wilde namelijk steeds meer dingen kunnen doen, dingen die ik niet kon vinden in Elements. Bovendien had Elements technische beperkingen waarvan bewerken in 8 bit wel de grootste was. Lees hier voor een korte uitleg over het verschil tussen 8 en 16 bit.

Ik ging dus kijken naar het grote broertje Photoshop. Dat is via een abonnementsysteem via Adobe op maandbasis te huren. Overigens keek ik al sinds 2014 of zo, maar ik wilde wegens internetveiligheid geen creditcard gebruiken of Paypal. Uiteindelijk ging ik over de brug, nadat ik Paypal toch als veilig had beoordeeld. Het abo-systeem is een breeze. Als je eenmaal akkoord bent gegaan, heb je voor € 12,09 per maand inclusief BTW de beschikking over Photoshop en Lightroom en aantal tools voor op de tablet.

Maar dan? Photoshop Elements had de beschikking over een fijne Organizer, waarover ik hier al schreef. Photoshop (de grote dus) heeft die niet, en ik vond dat die er wel moest zijn.

Enter Bridge. Bridge is een gratis bestandsbeheerder binnen de Adobe suite, waarmee je je fotobestanden kunt beheren en organiseren. Je kunt er alles mee. Je kan ook in Windows Verkenner of de Mac Finder iets verwijderen of verplaatsen, en dat zie je dan wel gewoon terug in Bridge.. maar waarom zou je? Binnen Bridge kan je alles regelen.

Maar waar is Bridge?

Als je een abonnement neemt op Adobe CC krijg je de beschikking over Photoshop en Lightroom. Die worden automatisch geïnstalleerd en je kan dan meteen aan de slag. Bridge zit daar nog niet bij. Ja, ik kan dat ook niet verklaren. Je zou verwachten dat die ook meteen zou worden geïnstalleerd, maar dat is niet zo. Ik miste een organizer in Photoshop (waarissie?) en ontdekte dat die via de Creative Cloud krakeling (rechtsboven in de menubalk) gratis beschikbaar is. Het is blijkbaar een keuze. Je hoeft het niet te gebruiken, maar het wel bijzonder handig.

Installatie

Het scherm van Bridge

Krakeling aanklikken -> Start en dan Bridge aanklikken. Installeren. Starten. Je krijgt dit scherm  te zien. Dit is natuurlijk een scherm dat al gewoon door mij in gebruik is. Links zie je de datummappen met foto’s van die datum. Ik zet dat even cursief want ik kom hieronder er op  terug. In het midden staat de foto die je momenteel bekijkt, en dat is iets anders dan de geselecteerde foto die je rechtsboven ziet staan. In dit geval bekijk ik de geselecteerde foto. Rechts staan twee tabblaadjes: een met de exifdata van de geselecteerde foto, en een tweede met de trefwoorden.

Je kan er voor kiezen dat Bridge de Adobe Photo Downloader automatisch start als je een camera aan de computer hangt. Ga dan naar Adobe Bridge CC <jaartal> ->  Voorkeuren -> Algemeen en vink de bovenste optie aan. De Downloader zal dan voortaan automatisch starten.

De downloader van Bridge

Je krijgt dan dit. Het grijze vlak toont de foto’s die op de camera zijn aangetroffen en waaruit je desgewenst een selectie kan maken. Rechts staan de opties. Bovenaan die opties staat dus iets bijzonders. Je kan een pad instellen waar de foto’s terecht moeten komen, afgesloten met een submap. Die submap betreft de datum die in de exifdata van de foto staat. Een foto met datum 1 januari 2017 (de datum waarop de foto genomen is, mits de camera goed is afgericht), komt dan in het mapje 20170101 terecht (het naamformat van een mapje kan je trouwens aanpassen. Dat kan direct onder het aangegeven pad). Bestaat die map niet, dan wordt die aangemaakt. Je hebt er dus geen omkijken naar. Het importeren kan bij grote aantallen een tijdje duren.  Ga in die tijd maar iets anders doen. Het importeren is klaar als de Downloader verdwijnt. Er is of zijn dan aan de linkerkant mapjes verschenen met daarin de geïmporteerde foto’s.

Taggen

Je kan dan de foto’s taggen.  In de eerste foto zie je twee clowns staan. Die traden op tijdens het Reuring festival in Purmerend op 24 juni 2017. Je ziet links dan ook het mapje met die datum geselecteerd. Toevallig zie je een foto in beeld, maar met het schuifje rechtsonder kan je uitzoomen en alle foto’s in beeld brengen. Al die foto’s – ruim 250 in totaal – selecteerde ik met Cmd-A (voor Windows is dat Ctrl-A) en gaf die de tags Reuring en Purmerend mee. Dat zie je ook gebeuren linksonder, Bridge zal dan brrrrr… die geselecteerde foto’s langslopen en taggen. Overigens ben ik geen held in taggen, ik vind het niet leuk en ik weet ook niet eens of ik dat wel goed doe. Ik heb ook geen zin om voor elke foto de indentificerende persoonsnaam of groepsnaam op te snorren en in te voeren. Ik heb ook nog andere dingen te doen. Datum, evenement en plaats vind ik wel genoeg.

Aan de slag. Echt aan de slag

Daarna kan je eindelijk aan de slag. Als je dubbelklikt op een foto wordt die automagisch met de tags doorgelust naar Photoshop. Je kan de foto ook openen in Lightroom, maar die optie is er juist weer niet. Daarvoor moet je echt Lightroom zelf opstarten, dan jezelf naar de bewuste map klikken, en de inhoud eerst ook weer in Lightroom importeren(!), waarna je in Lightroom verder kan. Photoshop en Lightroom vallen nu buiten de scope van deze blog en komen later wel aan de orde.

Meerwaarde

Dat is eigenlijk de essentie van Bridge: een Finder (Mac) of Verkenner (Windows) binnen de Adobe Cloud Suite. Dit zijn de basics die ik dagelijks gebruik. Maar wat is nu de meerwaarde van Bridge? Je kan natuurlijk je foto’s zoeken in de echte Finder van Mac of de Verkenner van Windows. Maar dat is doorgaans een hooiberg. Probeer maar eens snel een specifieke foto te vinden, waarvan je alleen maar weet hoe die er ongeveer uit zag.

“Dat was in 2011 geloof ik, of 2012? Of 2010? In elk geval was dat een concert ergens waar een noodweer iedereen de tent in dreef en vanuit de tent de spelende band buiten in de regen gadesloeg.”

Dat werkt dus niet, met zoveel onbekende variabelen.
Bridge slaat alles op datum op, en als je je foto’s juist tagt kan je alles in no-time terugvinden in het zoekvenster rechtsboven. Dát is de meerwaarde van Bridge.

Hoe sluit je een batterypack aan?

Geef een reactie

 

In 2011 kocht ik een tweedehands cameraset, voor een miezerige € 2155. Ik was er gewoon  aan toe haha 🙂  Hoofdbestanddelen van die  set waren natuurlijk een Canon 5D Mark 2, een statief, en een 24-105 mm zoomobjectief. Mooi spul hoor. Kwam allemaal in een mooie camerarugzak, en daar zaten nog wat filters in, wat extra geheugenkaartjes en een batterypack. Ik kwam rijk bij de verkoper aan, ging er ook rijk weer weg, en was in het proces € 2155 armer. Geen moment spijt van gehad.

Nu had ik die batterypack nooit gebruikt, gewoon omdat ik die onnodig vond. Ik had extra batterijen die ik even gemakkelijk in de camera kon steken, voor het geval dat de eerste batterij uitgeput raakte. Dat kwam bijna nooit voor, omdat ik altijd met volle batterijen van huis ga. Wie trouwens niet weet wat een batterypack is, het is een soort van vergrote accucontainer. Zie de foto. Als je op de foto’s klikt, krijg je een vergroting. Je ziet wel eens fotografen met zo’n bulb onder de camera rondstappen.

Daar gaan dan twee batterijen in. Je klikt de pack dan in de camera zodat de camera dan langer aan de slag kan. Normaal heeft de camera de beschikking over een batterij, met een pack dus twee. Die extender van de pack komt dan in de opening waar normaal de batterij in de camera zit.

Ik heb er dus ook een. Nooit gebruikt. Ik probeerde hem en liep meteen tegen een probleem aan.

 

 

 

Hoe?

Als je een batterypack wilt gebruiken loop je tegen het dekseltje van de batterijhouder van de camera op! Op de tweede foto zie je het compartiment in de camera geopend; het dekseltje staat open en de batterij is zichtbaar. Die moet er natuurlijk uit, maar dan merkt je dat de batterypack niet vast erin kan omdat het dekselse dekseltje de boel blokkeert. Dat zit in de weg!

Als je goed kijkt zie je echter een palletje bij het scharnier zitten. Nu ben ik niet de flauwste en ik doe niet misselijk dus ik heb even een close up van de scharnier gemaakt.

Dat middelste schroefje is een pal. Zet je nagel erachter duw deze naar onderen en de scharnier komt uit zijn houder. Het dekseltje komt dan los. Bewaar het dekseltje wel! Als je zonder batterypack werkt is het dekseltje noodzakelijk, dat MOET terug geplaatst anders werkt de camera niet. Dat dekseltje is dus nogal essentieel. Ik zeg het maar even.

 

Klik vervolgens de batterypack in de opening, draai hem aan en dan is het happy shooting!!

De camera nu met de batterypack aangesloten. Het is nu een wat groter ding, en wat zwaarder, en wat logger, maar je kan langer aan slag zonder met nieuwe batterijen te moeten jongleren.

Links liggen het tijdelijk overbodige batterijdekseltje en de beschermdop van de batterypack.

 

 

De Tijdreizende fotograaf

Geef een reactie

 

Mag ik u presenteren De Tijdreizende Fotograaf? Vorige week zette ik de pagina online over een idee dat al bijna een jaar lang stond te pruttelen in mijn hoofd. Ja, ja, kostte een tijd die Tijdreizende Fotograaf (pun intended). Ik was al bezig een andere blog in de steigers te zetten, maar die laat ik even in concept om een meer verklarende blog over dit product te schrijven. Ik zit nu ook te schrijven waarbij de gedachten naar de vingers vloeien en de woorden zich in een stroom aan elkaar rijgen.

Het idee van de Tijdreizende Fotograaf ontstond al in februari 2016. Even tussendoor: nu moet je weten dat ik ook dol ben op geschiedenis. Geschiedenis is niet iets van gisteren dat al voorbij is. Wie de geschiedenis kent, kan de toekomst voorspellen. Maar ik ben echt geen expert, heb er niet echt voor geleerd, maar de grote historische tijdlijn beheers ik wel. Dat is wel relevant. Bovendien raak ik steeds gevoeliger voor de schoonheid van kunst en oude architectuur, zie hier voor mijn nieuwste product op Werk aan de Muur, een gevoel iets wat ik vroeger niet zo had. Word ik ouder? Het zal wel een effect van de tand des tijds zijn, hoewel ik geen polyester eethoek heb haha 🙂
Nou ja, ik nam deel aan de Open Coffee Midden Nederland (OCMN), dat is een drukbezochte maandelijkse netwerkbijeenkomst voor ondernemers in de Utrechtse regio. Tussen het publiek stond daar een stijlvolle jonge vrouw, gekleed in mantel en hoedje, en het geheel schatte ik a la jaren 20 (het tijdperk dus). Toegegeven, ik  vond het wel mooi en stijlvol en na wat gepush van Sander van der Meer sprak ik haar aan of zij bereid was voor een fotoshoot. Nu moet je weten dat ik best verlegen ben en moeilijk mensen aanspreek, dus hé, dat was wel een hoger dan normaal drempeltje.

Lo and behold, dat wilde ze wel. Graag zelfs. Haar naam was Lidwina Brüsche van Briljant Marketing en samen met haar collega Sander Bon was ze aan het netwerken. Heel aardig en mooi gearticuleerd, fijn in de omgang. En ze was enthousiast over de vraag. Heel enthousiast.

fotoshoot Lidwina Brüsche

We spreken af voor een fotoshoot op 28 april 2016, als het al wat warmer en lenteriger was. Ik poneer dan het idee om dan haar in een passende omgeving te zetten: jaren 20 kleding in een jaren 20 omgeving. Dat betekende dat ik mij verder moest verdiepen in jaren 20 architectuur en mode. Wat past een beetje bij elkaar? Ik kwam toen uit bij Art Nouveau, dat tussen 1890 en 1914 heel populair was. Okee, de jaren 20 werden meer gedomineerd door de strakkere Art Deco, in heel oude films kan je dat zien, maar dat vind ik persoonlijk meer een schoenendoosstijl – te strak en te vierkant. Ik koos toch voor een Art Nouveau setting – beetje schipperen mag best vind ik. Per slot blijft architectuur gewoon bestaan – alleen de gestapelde doorzondoodskisten uit de wederopbouwtijd van de jaren 50 mogen wat mij betreft een kusje krijgen van de sloopkogel.

Die shoot met Lidwina Brüsche vond plaats in café De Witte Ballons aan de Lijnmarkt in Utrecht. Daar waren we een uurtje of zo bezig in de kelder en tussen de tafels en het resultaat vind je hier en natuurlijk hier.

Na afloop van de shoot kreeg ik in het nagesprek een duidelijke ideeënstroom, over dit concept en over de marketing. Toen werd ook de naam van De Tijdreizende Fotograaf bedacht, een combinatie van fotografie en geschiedenis. Heel verhelderend en inspirerend! Die middag vond ik op internet geen soortgelijke producten en activiteiten.. dus heee, ik had een niche gevonden!

Nu, een jaar later (2016 was privé echt geen fijn jaar) is de webpagina klaar en moet dit gaan groeien. Of dit gebeurt… de tijd zal het leren natuurlijk (pun intended). De bedoeling van de Tijdreizende Fotograaf is om mensen in hun favoriete kledij te fotograferen in een passende setting. Jaren 20 in Art Nouveau of Art Deco, jaren 50 in een rock ‘ roll setting, jaren 60 met psychedelische lichtbeelden. Die digitale foto’s worden dan bewerkt alsof ze uit die tijd komen, natuurlijk wel vaak met een verborgen twist dat het nieuwe foto’s zijn. Dat idee lijkt mij wel grappig. De tijdgrens leg ik dan wel bij 1970, want dan wordt het te recent, maar goh, wil je in 18e eeuwse kledij op de foto, j’aimerais bien t’inviter om het maar even op zijn Frans te zeggen. Verder terug kan ook, maar ik heb nog nooit iemand met een middeleeuwse kraag zien rondstappen.. maar het kan wel. Uiteraard alles in goed overleg. Zoals het hoort. Probeer het eens!

Ik heb nu wat shoots klaarliggen om de pagina wat verder op te leuken, want alleen Lidwina, hoe leuk en aardig ook, is een beetje mager. Gesprekken en afspraken lopen nu. En met Lidwina heb ik nu een heel goede zakelijke relatie, wegens haar expertise en vriendelijkheid.

En ik zeg: “dank je wel, voor het idee en voor alles “.

 

Portretrecht: de do’s en don’ ts

Geef een reactie

Hoe zat het ook alweer met auteurs- en portretrecht? In 2015 schreef ik al een blog daarover, maar ik werd laatst weer eens mijn neus op de feiten gedrukt dat mensen daar weinig van weten en daarom zichzelf maar eigen rechten toekennen over de foto’s van anderen. Dat kan natuurlijk niet.

Deze week had ik een gesprek met een kandidaatmodel voor een nieuw project dat ik bouwrijp aan het maken ben. Het is een project met echte modellen, voor model- en naaktfotografie. Jawel, en mensen die mij kennen denken vast ” Huh? Jan?” Maar ja, je moet je horizon verbreden. En het is niet zomaar een gril. Ik loop al een jaar of zo met deze gedachte.

De eerste verkennende gesprekken ben ik nu aan het doen.  Het was een aardige man van ongeveer 67 jaar en terwijl we aan het overleggen zijn, zegt hij pardoes “Ik heb wel eens model gestaan voor fotografen, en die foto’s waren zo slecht vond ik, dat ik ze zelf maar eens extra bewerkte voor mijn websitepagina’s.”

Wablief?

Ik leg hem uit dat dat echt niet kan. Er is namelijk zoiets als auteursrecht, waarvoor je echt helemaal niets hoeft te doen. Heb je iets gemaakt, valt automatisch het auteursrecht aan je toe. Dat betekent dat de maker kan beslissen wat er met zijn werk gebeurt en waar dat wordt geopenbaard. Dat geldt voor alles. Boeken, muziek, beeldhouwwerken, schilderijen, tekeningen, gebouwen, noem maar op, ook foto’s. Als een mens het heeft gemaakt zit er doorgaans auteursrecht op.

Er is verzet. Dat zie je wel vaker binnen dit onderwerp.
“Ja, maar ik sta er toch op?” is het standaard antwoord, Hoor je ook vaker binnen dit onderwerp. Mensen geven niet snel op. Mensen luisteren vooral om te reageren en luisteren niet om na te denken. Ik wil graag dat mijn gesprekspartner luistert en nadenkt.

“Klopt, je staat er op, maar dan verwijs je naar portretrecht en dat is iets anders. Het portretrecht geeft de geportretteerde de mogelijkheid om publicatie van zijn of haar portret tegen te houden.” Ik vertel de regels zoals ik die vermeld in de eerdere genoemde blog (lees die even!), namelijk dat publicatie van een portret niet is toegestaan als het belang van de geportretteerde zich daartegen verzet. Dat is portretrecht.

“Oh, maar dat doe ik wel vaker, en andere fotografen vinden dat niet erg!”, is het argument alsof de mening van andere fotografen leidend is. “Dan zet ik de naam van de fotograaf erbij, met de toevoeging “bewerking door mij”.

“Jaha, dat moeten die fotografen zelf weten. Ik zelf heb daar moeite mee. Het is namelijk zo dat het portretrecht gaat over openbaarmaking en niet over bewerking en aanpassing. Dat recht ligt bij de houder van het auteursrecht.”

Er wordt gesnoefd en gemonkeld aan mijn rechterzijde.
Zelf denk ik inmiddels dat ik niet met deze meneer verder moet gaan, hoe aardig en welwillend hij ook is. Fundamentele verschillen van inzicht als deze leiden onherroepelijk tot gedoe en bekvechten. Ik stel mijn beslissing nog even uit en de vraagstelling -kan ik hiermee leven?- stuitert nog wat rond in mijn hoofd.

Beslissing

Er volgen nog wat kleine discussies, die in een cirkelvorm verzanden. Hij heeft zijn mening, ik de mijne, we komen niet verder tot elkaar, en omdat dit mijn project is waarover ik zeggenschap heb, besluit ik dan maar met “dan denk ik wij maar niet verder moeten gaan.” Hij is het er mee eens. “Dat idee had ik ook al.”

Nu, terwijl ik dit schrijf, ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik als maker van foto’s het auteursrecht bezit en dat ik beslis wat er mee gebeurt, en dat ik per se niet wil dat anderen zonder mijn medeweten en instemming met mijn werk gaan zitten klooien. 

Als ik bewerking A heb uitgevoerd is dat met een reden, en dan is het niet bedoeling dat een ander, ook de geportretteerde niet, zomaar een bewerking B op mijn werk gaat loslaten. Als ik bijvoorbeeld een boek (óók een geestelijk eigendom) van Giphart ga herschrijven en openbaren, omdat ik mijn bedachte einde mooier vind dan dat van hem, krijg ik ook Giphart en zijn advocaat over mij heen. En terecht. Je blijft met je klauwen van andermans werk af. En in mijn geval: portretrecht geeft niet het recht om te gaan klussen aan andermans geestelijk eigendom.

Rigide vond hij dat. Misschien. Maar zo werkt het wel. En toen scheidden onze wegen. Jammer, maar ik sta achter mijn beslissing.

Fotograaf en de modelovereenkomst

Geef een reactie

_MG_9722_bewerkt-1blogEen paar dagen geleden ploepte er een tweet van een fotograaf op mijn scherm die luidde “ ik zoek modelovereenkomst fotografen en fotomodellen. Wie heeft er een?” Omdat ik zelf nogal bezig ben met die materie tweette ik terug “Heb je als fotograaf wel een modelovereenkomst nodig? Volgens mij niet.” Niet lang daarop kreeg ik als antwoord “Volgens de belastingtelefoon wel.”

Nu geloof ik de antwoorden van de belastingtelefoon dus nooit. Die bel ik zelf ook nooit. Niet omdat ik fijn dwars wil zijn en alleen de gewenste antwoorden wil horen, maar uit ervaring weet ik dat de antwoorden van de belastingtelefoon vaak gegeven worden door ingehuurde onderknuppels, die gelet op hun stem nog te jong zijn om onderbouwde uitspraken te doen. Ga je dan zoeken op internet, krijg je heel andere uitkomsten van bovenknuppels, onderbouwd, gemotiveerd en wel.

Nu is het zo dat de wet DBA (Deregulering Beoordeling Arbeidsrelatie) een wet is die naar mijn mening te snel in elkaar geflanst is. Staatssecretaris van Financiën Wiebes moest ook zo nodig en componeerde een wet die uiteindelijk – met vertraging dat wel – in mei 2016 in werking trad. Die DBA is een vervanging van de VAR (Verklaring ArbeidsRelatie) en beoogt schijnzelfstandigheid tegen te gaan door met modelovereenkomsten te werken. Ik schreef daarover in maart 2016 al een blog, waarin ik voorspelde dat er een enorme uitstroom van zelfstandigen zou optreden en lo and behold  kreeg ik daarin eens even een boel gelijk.

Modelovereenkomst

Toch ging ik nadenken over de vraag van die fotograaf en vroeg mij af “Hebben fotografen überhaupt een modelovereenkomst nodig?”

En ik overwoog.
Zo’n modeloverkomst uit de DBA beoogt schijnzelfstandigheid tegen te gaan. Schijnzelfstandigheid in die zin dat je in naam wel als ondernemer binnen een bedrijf een opdracht uitvoert, maar verder wel meedraait als zijnde een werknemer in dienstverband. Schijnzelfstandigheid is een doorn in het oog van de overheid, want daarmee loopt zij wel een steeds groter deel van de loonheffing mis. Het zijn namelijk ondernemers die daardoor geen loonheffing hoeven af te dragen, maar verder wel aan de voorwaarden van een dienstverband voldoen.

Die voorwaarden voor een dienstverband zijn namelijk werk, betaling, gezagsverhouding. Als een van die voorwaarden ontbreekt is er geen dienstverband. Neem je als ondernemer een klus aan, dan doe je werk waarvoor je wordt betaald. Er hoort dan geen gezagsverhouding te zijn; de opdrachtgever kan je niet vertellen hoe je iets moet doen, want dat maak je zelf wel uit.
Ben je als zelfstandig bezig aan een klus zonder gezagsverhouding, en is het dus zonneklaar dat er geen dienstverband aanwezig is, heb je géén modelovereenkomst nodig.

Maar, maar, maar… hoor ik sommigen al monkelen, er bestaat ook zo iets als een fictief dienstverband. Een fictief dienstverband wordt aangenomen als je een klus aanneemt die langer dan 30 dagen duurt, waaraan je minstens twee dagen per week werkt, en waarin je minstens 2/5 van het wettelijk minimumloon verdient. Dan is loonheffing ook verplicht. De thans geldende minimumlonen vindt u hier. Ben je dus 23 jaar of ouder, én als ondernemer binnen een bedrijf werkzaam aan een klus, die langer dan 30 duurt, én waaraan je twee dagen per week werkt, én die minstens € 614,88 bruto oplevert (2/5 van € 1537,20, jaar 2016)… dan is er een fictief dienstverband aanwezig en is loonheffing verplicht.

Conclusie

Ik concludeer dus:
als fotograaf ben je zelfstandig en zonder gezagsverhouding aan het werk. Dat is dus geen dienstverband. Verder ben je als fotograaf nooit langer dan 30 dagen actief voor een klus en dan is er meteen al geen sprake van een fictief dienstverband.
Je hoeft als fotograaf dus geen modelovereenkomst te gebruiken, want er is nooit een dienstverband, geen echte en geen fictieve.

Vanwege de eerder genoemde vraag ging ik voor de zekerheid dus maar weer eens op het internet op jacht naar informatie. Informatie ligt op straat, leerde ik vroeger, je moet alleen weten waar je moet kijken.

Gelukkig vond ik een factsheet, van de belastingdienst zelf nog wel, waarschijnlijk geschreven door een bovenknuppel, die in zoveel woorden hetzelfde zegt. Vraag 8 luidt: “Is het verplicht om een modelovereenkomst te gebruiken?”

Antwoord: “Nee. Veel zzp’ers weten immers op voorhand al dat zij niet in loondienst werken, zoals de stukadoor bij particulieren thuis of een fotograaf die jaarlijks een teamdag van een bedrijf vastlegt. Als je niet zeker bent of en hoe je buiten dienstverband kunt werken, kan werken volgens een modelovereenkomst zekerheid geven aan beide partijen.”

Wel een voorbehoud dus (“als je niet zeker bent..”), maar voor een fotograaf blijf ik van mening dat een modelovereenkomst niet nodig is.

 

De Nik Collection… de watte?

Geef een reactie

Ik moet wel zeggen dat ik nu wel heel gelukkig ben met de Nik Collection.

De wat, zegt u?

De Nik Collection. Dat is een collectie plugins en bewerkingtools voor Photoshop waar je U tegen zegt. Ik ga even pluggen! Deze verzameling was in het verleden online te koop voor zeg € 150 geloof ik, en ja toen (2012) heb ik die trialversie gedownload en deze voor 30 dagen uitgeprobeerd. Maar ja, als klein opstartertje zit je wel met je krent op je centen en kijk je toch wel tegen die € 150 aan. Ik ben dus heel blij dat ik deze collectie toen niet gekocht heb, want Google heeft het pakket overgenomen en nu gratis beschikbaar gesteld!

Edam vanaf de Kwakelbrug
Edam vanaf de Kwakelbrug

Toegegeven, ik heb het pakket al een tijdje in gebruik. Ik maakte al de Vintage Dashboard XK 120 ermee, en die van de loerende kat, gewoon om weer bekend te raken. En het bevalt me. Enorm.

Mijn meest recente werk is een landschapsfoto van het toch wel prachtige Edam en die heb ik nagenoeg volledig met deze tools gemaakt.

Wat heb je dan voor rijkdom in de collectie?

De Nik Collection omvat zes pakketten, Dfine, Viveza, Analog Efex Pro, Color Efex Pro, Silver Efex Pro, en de Sharpener Pro. Volgens de website zou daar ook HDR Pro bij moeten zitten maar die heb ik (nog?) niet terug gevonden.

Al deze tools omvatten naar mijn mening dé tools om mooi werk te maken. Mieter je ander plugins maar weg. Dfine is perfect in staat om al je ruis te verwijderen. Viveza heeft de basisaanpassingen in huis, maar de pakketten waar ik het eerst naar grijp zijn Color Efex Pro en Analog Efex Pro.

Lidwina Brüsche van Briljant Marketing
Lidwina Brüsche van Briljant Marketing

Analog Efex Pro stelt je in staat om klassieke filmfoto’s te maken, compleet met vlekken, strepen, kaders, emulsieruis, en wat al niet meer. Kijk eens naar deze foto, die ik maakte met Lidwina Brüsche van Briljant Marketing. Zij viel mij op vanwege haar klassieke uitstraling en zij was heel vriendelijk bereid om voor mij te poseren in een passende omgeving. Ik koos daarvoor het Art Nouveau café De Witte Ballons uit. Dit is natuurlijk een digitale kleurenfoto, maar mijn streven was om een sfeer van de jaren 1920 te recreëren. Ik bewerkte de foto eerst, maakte die daarna zwartwit, zette het contrast een stukje minder, filmkorrel er overheen, voegde een zwarte vignettering toe, beetje onscherpte aan de randen, en plaatste een filmkader er om heen. Voila! Allemaal met Analog Efex Pro!

En zo creëerde ik een ‘antiek’ beeld, waarin de smartphone een bewuste weggever is. Jawel, er moet wel een twist in zitten dat dit geen originele oude foto is. Klik hier voor een breder beeld van deze fotoshoot!

Analog Efex Pro is uiteraard ook geschikt om analoog lijkende kleurenfoto’s te maken. Het heeft een massa voorinstellingen voor alle wensen, maar die zijn uiteraard ook weer aan te passen en toe te voegen.

Oh, en wil je alleen maar zwartwit foto’s maken dan is daar weer Silver Efex Pro met 38 voorinstellingen, die elk weer aan te passen zijn. De mogelijkheden zijn echt onuitputtelijk.

Color Efex Pro

Ik was al behoorlijk onder de indruk van het pakket, toen ik eens ging kijken naar die andere veelbelovende tool Color Efex Pro. Die blijkt nog meer instellingen te hebben, van Gloed (Glamour Glow), Vignettering met Blur, Skin Softener, Brilliance/Warmth, Classical Soft Focus. Oh, het zijn er zoveel dat ik nu het overzicht aan het verliezen ben… Even geteld.. sorry voor het wachten, hier zijn weer 55 andere voorinstellingen die elk weer apart zijn in te stellen.

Einde van de plug.