Ze was niet gek. Wel excentriek met een stel bijzondere trekjes. Ik ontdekte Francesca Woodman toen Avro’s Close-up op 10 april 2012 een documentaire over deze fotografe en haar korte carrière uitzond. Ik was meteen geïntrigeerd door deze …. verschijning, ja dat zeg ik wel goed. Ik zeg bewust verschijning, want haar fotowerk omvat vooral zichzelf in alle standen, maar soms ook weer niet, of deels, of vaag door bewegingsonscherpte.Er zit vaak een twist in haar werken.
Woodman was geboren op 3 april 1958 in Denver, Colorado. Als lid van een artistieke familie werd kunst er met de paplepel ingegoten. Op haar dertiende begon ze te fotograferen. Ze vroeg bewust om een camera en binnen een jaar was ze verslingerd aan het ding. Ze schoot voornamelijk zichzelf, “want ik ben altijd beschikbaar.” Naakt, deels naakt, gekleed, hangend aan haar vingers aan een deurpost. met papieren zakken over het hoofd, gewikkeld in behangpapier, gekleed in lange jurken of als een engel, of alleen haar afdruk op de grond, ze deed het allemaal. Voornamelijk in zwart-wit en grofkorrelig.
Het is moeilijk voor te stellen dat haar werk is gemaakt is in de jaren 70. De toon van haar werk is old-skool, soms zelfs Victoriaans. Haar fotowerk omvat een tijsdspanne van slechts acht jaar. Op 19 januari 1981 sprong ze van het dak van haar appartement in de East village in Manhattan. Na haar zelfgekozen dood vond haar familie haar werk van ongeveer 800 foto’s waarvan nu ongeveer 120 zijn vrijgegeven.
Ik vind het prachtig. Eergisteren bekeek ik Close-up opnieuw en weer was ik geïntrigeerd door de persoon Woodman en haar werk.
Francesca Woodman is een inspiratiebron. Zie hier een deel van haar werk dat op Google staat.
